Als de courgettes verdronken zijn..

Dempt men de put? Over van die eindeloze projecten waarvan we zelf vinden dat we het eigenlijk onder de knie zouden moeten krijgen. Dit keer moet het toch lukken!

Al jaren geleden heb ik me geabonneerd op de nieuwsbrief van Becoming Minimalist. En vaak zitten er nog steeds inspirerende stukjes bij, al is het maar om mezelf een beetje on track te houden.

Deze guest post die ik daarvan net ontving is zo heerlijk herkenbaar dat ik ervan moest gniffelen. Ha. Kippen houden, ja goed plan. Zelf eitjes elke dag! In de postzegel van onze achtertuin! Maar diep van binnen zou ik het meteen een kek idee vinden. Zeker met mijn Glucose Goddess ontbijt van zo’n tweetal eieren elke ochtend.

Nu weet ik uit ervaring van vrienden van vroeger dat dieren houden geen sinecure is. Ik weet hun verhalen nog over hennen, hanen en eenden en de ellende die dat soms gaf. En kippen voor vlees slachten? Ja, dat is de natuur, en zo hoort dat, maar zie je het jezelf ook doen als het nodig is?

Zelf heb ik wel last van zo’n back to nature gevoel. Dat ik eigenlijk dat soort dingen wel zelf zou willen doen. Back to basic, eerlijkheid, duurzaamheid. Van die kernwaarden waar ik graag naar zou willen leven.

In corona tijd ging ik, en met mij gok ik vele anderen, zelf groente proberen te kweken in onze kleine tuin. Dat ging, eh, moeizaam. Ik weet namelijk van mezelf best wel dat ik geen groene vingers heb. Hoe graag ik ze ook wil laten groeien, het gaat bij mij altijd na wat enthousiaste pogingen weer mis. En dan heb ik het nog niet over twee kleine meiden die voetballen, ravotten en klooien in de tuin (en mijn oogst onbedoeld naar de vernieling helpen)

En zo zakt de moed me al gauw weer in de schoenen. Net zoals die goede voornemens van elke dag brood bakken. Wat niet helpt is dat die pogingen ook gemengd ontvangen worden bij de kids, zodat we het allemaal zelf maar weer op eten. Ik kan wel zeggen dat ons vorige brood wel goed ontvangen werd, maar dat was wit brood. Dan haal ik toch liever volkoren bij de suup, zeg maar.

Nu rijst - pun intended - de vraag, moet je alles altijd wel wíllen.

En moet het nu?

Met jonge kinderen zit je in de drukste tijd van je leven. Er zijn allerhande mental notes die je moet onthouden. Voor school, voor de clubjes eromheen (die ik gelukkig maar heel weinig toelaat) en gewoon, die dagelijkse dingen waar je bij kiddo’s aan moet denken. Dingen die niet eens de moeite waard zijn om neer te pennen, maar tóch moeten gebeuren.

Dus. Skills die je al goed onder de knie hebt, kun je liefdevol doorgeven. Ik kan bijvoorbeeld goed haken (maar niet breien) en leer de kinderen borduren en knutselen. Moet ik dan ook zuurdesem brood bakken en groente kweken? Of kan ik gewoon zo nu en dan iets met ze bakken en ze meenemen naar de moestuinen in de buurt, zodat ze tóch meekrijgen hoe het in zijn werking gaat, maar dat ik het zelf niet aan mijn to do lijst hoef toe te voegen.

Mijn lat ligt doorgaans hoog en ik vind mezelf gauw lui. Dus dan begin ik, net zo enthousiast als de schrijfster van het artikel weer ergens aan. Plantte laatst weer (ja weer!) een hoop courgette plantjes in de hoop dat dat me toch wel een keer moest gaan lukken. Zeker na al die succesverhalen van kennissen die blijkbaar zoveel courgettes oogsten dat ze van pure ellende niet meer weten wat ze ermee moeten.

Maar helaas.

Een paar dagen later kwam de oudste beteuterd binnen. De slakken hadden alles opgegeten, meld ze boos.

Zucht. Diep van binnen zag ik het al aankomen. Ik wéét dat tuinieren niet mijn ding is, en dat ik er gewoonweg niet goed in ben. Dat onze tuin een hele make over nodig heeft om überhaupt een “voedselbos” te mogen worden. En dat mijn eczeem gevoelige handen niet heel blij worden met elke dag in de grond gestoken te worden.

Dat weet ik. Maar ergens wil ik dat dus overstijgen. En begin ik weer met zo’n halfbakken “tuinierders” mentaliteit in de tuin te prutsen. Terwijl ik ook gewoon onze lokale groenteman meer kan steunen.

Het is een lastige balans, soms is het heel goed om uit je comfort zone te komen om iets nieuws te proberen. En soms ontdek je dan een nieuwe kant van jezelf. En soms, kom je juist tot de ontdekking dat je er op de een of andere manier geen aanleg voor hebt.

Net zoals ik waarschijnlijk nooit een sporty spice ga zijn, ook al heb ik net via een ruil actie van een buurtbewoner dumbells gekregen. Ook dat ga ik een poging geven overigens. Toch weet ik dat ik liever een lange wandeling maak, dan hard ga lopen. Dat dat ook niet iets is waar ik blij van word of vol ga houden.

Wanneer ga je wel, en wanneer ga je niet?

Het gequote artikel bespreekt goed dat je na moet gaan of je iets in je agenda kunt en wilt krijgen. Elke dag met een paar dumbells hijsen lukt me waarschijnlijk wel. Voor kippen, courgette’s of zuurdesem zorgen, schiet er bij mij al gauw bij in.

Realistisch blijven, terwijl je wel dingen uit mag proberen. En dat die natuurlijk ook gewoon mogen falen.

Misschien maar eerst die kip lenen, voordat je kippengaas in je tuin begint te spannen.

Wat is jouw laatste goed bedoelde, maar gestrande, project?