Steentjes in mijn digitale schoen.

Nee. Ik vind het niet schattig. Het is irritant en het doet ook een beetje zeer.

Voortbordurend op mijn eerdere post over hoe ik mijn telefoon verslaving brak, deel ik even een moderne, persoonlijke ergernis. Komt ie hoor.

Elkaar meme’s en video’s op sociale media sturen is GEEN substituut voor connectie.

Daar, ik heb het gezegd. Ik lees van die lieve dingen op het grote internet, dat elkaar meme’s en video’s sturen pebbling is, dat pinguins het doen (blijkbaar doen pinguins ook al aan tiktok) en dat het lief is en dat je aan elkaar denkt.

Want we zijn allemaal druk, dus zo’n broodkruimel van iemand krijgen is al heel wat. Daar mag je heel dankbaar en blij om zijn.

Nee. Potverdorie.

Ik vind het lui. Het is geen echt contact, het is niet vragen hoe het met je is en wat er speelt in je leven.

Don’t get me wrong, er is niets mis met je beste matties die je veel spreekt domme dingen sturen en gekke meme’s en idiote gifjes van jezelf met een biertje (guilty!). Dat is helemaal prima en ik ben er dol op. Het is dan geen vervanging van contact. Bij elkaar betrokken zijn én steentjes achterlaten, of kleine lieve dingetjes. Natuurlijk, super sweet.

Maar de mensen die je eigenlijk niet écht spreekt en die je alleen maar video’s sturen en niets anders? Die dan wel een soort “wij zijn vrienden” bord omhoog houden? Dat vind ik gewoon luiheid en ontwijkend gedrag. Dat is geen écht contact. Alsof je de ander een botje gooit om op te kauwen, maar niet echt de tijd neemt voor elkaar. Hier heb je een leuke kattenvideo, nu niet zeggen dat ik nooit aan je denk!

Ik kan hier soms razend over worden.

Maar waarom eigenlijk?

Ik denk omdat ik zelf zo’n behoefte hebt aan authenticiteit, aan echtheid, aan échte gesprekken. En dan gaan je vrienden/kennissen je filmpjes sturen, maar voor contact, en een gesprek, is geen tijd. Tijd voor elkaar maken is namelijk heel lastig als je geleefd wordt. Dus ga je maar dingetjes sturen met de digitale postduif. Alleen brengt-ie een kruimel, niet een kaartje.

En dat is het steentje dat pijn doet. Dat wringt, in mijn schoen.

Soms denk ik dat het ook komt omdat veel mensen vastzitten in doomscrollen en social media feeds en dan denken dat ze geen tijd hebben om écht contact te maken. Terwijl ze wel in beslag worden genomen door wat het internet ze voert. Alsof ze, en we, geen keuze hebben.

Ik kan me daar - zinloos, ik weet het - aan ergeren. Vind het zonde van mijn tijd en energie. Je hebt maar een korte tijd op de aardbol, kies bewust voor welke mensen je gaat en voedt die mensen met de juiste dingen. Prima als je video’s en meme’s stuurt, maar stuur er iets persoonlijks bij.

Zet erbij, ik moest aan je denken, dit vind ik zo leuk voor jou! Of jij ging toch naar Japan, moet je dit eens zien, heb je daar wat aan?

Misschien ben ik de enige met deze pebbling rage. Misschien ligt mijn lat nogal hoog. Dus ik dacht, ik deel het eens, om te kijken of mensen dit ook hebben. Of dat het gewoon mijn eigen versteende cynisme is. Dat kan he? Dan moet ik meer mediteren en loslaten en onder een boom zitten enzo.

Maar toch.

Val me niet lastig als je niet oprecht bent. Met je steentjes.

Zo en nu ga ik even koffie drinken en heel bewust een paar berichtjes sturen. Om het goede voorbeeld te geven. En drie keer hardop uit te ademen.

Wil iemand nog een leuk kattenfilmpje?

Kunnen we het daarna over de zin van het leven hebben.