Weet je waar je sterke vrouwen op tv vindt?
In sci-fi shows. Ja, nee wacht. Hear me out.
Wees gerust, ik zal jullie niet vervelen met mijn gejubel over wat een masterpiece Star Wars: Andor is. Enerzijds omdat ik verwacht dat de meesten hier geen Star Wars fans zijn, en anderzijds, ach, elkaar series aanbevelen is een gebed zonder end. En je hebt het al zo druk. Maar als je nieuwsgierig bent, dan issie natuurlijk écht helemaal het kijken waard ( Disney +).
Waar ik het hier wél over wilde hebben, is hoe goed Andor zijn female characters neerzet (en zijn mannelijke idem ditto) Ze zijn allemaal zowel rauw als verfijnd, sterk en kwetsbaar. Kundig maar niet onoverwinnelijk. Precies zoals je vrouwen, nee, mensen, in verhalen zou willen zien.
Dit wordt ook met de visagie heel mooi gedaan. We zien ze in de make up, op high end feestjes waar een hoop politiek geneuzel plaatsvindt. Prachtige kostuums, zoals we dat in Star Wars gewend zijn. En we zien ze in actie, undercover en verslagen, in oude lappen en bij elkaar gesprokkelde kledij.
Zoals we zelf ook die dagen hebben dat we ons fancy en mooi voelen, maar ook onze wallen kunnen tellen wanneer we net uit bed komen na een zware week, onszelf in een oude broek en t-shirt hijsend, weer een dag ertegen aan proberen te gaan.
Je weet wel.
Menselijkheid.
Val is een undercover agent voor de Rebellen, maar ook de nicht van een vooraanstaande politicus.
Doorgaans heb ik het idee dat vrouwen in films (en series) mooi en aantrekkelijk moeten zijn. Altijd. Vaak zien we vrouwen wakker worden terwijl ze duidelijk al perfect in de make up zitten. Ook in een middeleeuws drama. Alsof ze wakker worden als Assepoester of Doornroosje. Perfect, terwijl ze imperfect zouden moeten mogen zijn. Slaperig, poffig met een niet helemaal egale huid. Het gebrek daaraan in de media heeft, althans voor mij als tiener, de lat nogal hoog gelegd.
Er zijn gelukkig al steeds meer films en series die dit niet langer schuwen en de menselijke en kwetsbare kant van zowel mannen als vrouwen laat zien. De ruwe kant. Want ik besef me dat mannen net zo goed met het stereotype van de sterke, sixpack dragende en nimmer kwetsbaarheid-tonende man zijn opgegroeid.
In Andor wordt de menselijkheid van alle karakters, mannen en vrouwen, sterk neergezet. En ze zijn ook geen overpowerde betere versie dan mannen, want dat is een ander stereotype waar ik mijn buik redelijk vol van heb. Dat is geen feminisme: dat is beter willen zijn dan mannen. En dat hoeft niet. We zijn gelijkwaardig. Allemaal.
Om in Star Wars termen te blijven, Rey was dat in The Force Awakens (de drie nieuwste films) wel. Alles ging haar moeiteloos af, ze was beter dan de mannen, maar ging ook geen bijzondere ontwikkeling door.
Saai en onrealistisch. Precies de redenen waarom sommige vrouwen niet van sci-fi of fantasy houden. Als er een vrouw in zit, moet ze meteen fantastisch en beter zijn. Onoverwinnelijk en bloedmooi. Niet gewoon mens. Rey was niet iemand om naar op te kijken. Ook niet op neer overigens. Ze doet me gewoon niets. Ze blijft niet hangen en maakt geen diepe indruk.
Wie wel diepe indruk maken, zijn Kleya en Luthen in Andor, meesterspionnen, die de gehele serie fantastische dubbelrollen vervullen. Luthen heeft een BRILJANTE speech in het eerste seizoen van Andor. Kippenvel. Ook Kleya verliest uiteindelijk de controle en ontwaakt, verslagen en gestript van het weloverwogen kostuum, bijna een masker, wat ze normaal draagt. Zo rauw, zo eerlijk, zo authentiek.
Ik hou van dit soort eerlijke sci-fi, die zijn kijkers niet als sukkels behandelt, zijn dames niet als damsels in distress en óók een ijzersterk verhaal vertelt. Als je ooit wilt verdiepen in Star Wars, dan is dit wat mij betreft - tot nu toe - de beste vertelling in dat universum die ooit gemaakt is. En ik geloof niet dat je er enige voorkennis voor nodig hebt.
Maar.
Pin me er niet op vast, want ik ben duidelijk bevooroordeeld.
Dit is overigens niet een compleet epistel over de rol van vrouwen in films en tv, want daar kunnen we natuurlijk boeken vol over schrijven. Maar een zoom in op een serie, die sowieso al geweldig is, maar nog krachtiger wordt door deze details en oog voor wat een vrouw is: een mens van vlees en bloed.
Mocht je sci-fi overigens wél leuk vinden, dan heb ik nog wel wat persoonlijke favorieten voor je:
Mijn stipt op één favoriete sci-fi serie is The Expanse. Ook vol sterke vrouwelijke, mannelijke en dus menselijke rollen. Met de fantastische Shohreh Aghdashloo
als Avasarala. Mocht je niet van series bingen houden, de serie is gebaseerd op een boekenreeks (die ik verslonden heb) en dat is nét zo’n aanrader.
De actuele verfilmingen van Dune (Duin, Frank Herbert) zijn prachtig, maar het blijft zo lastig om het hele verhaal écht in detail te vertellen. Dus lees dat eerste boek. Alleen het eerste. Een sci-fi klassieker. Ik las het toen ik 16 had en het heeft grote impact op me gehad. Overigens beslaat de, een stuk oudere, mini serie een groter deel van het verhaal, en worden ook de boeken Dune Messiah en Children of Dune in seizoen 2 behandeld. Met een jonge James McAvoy als Leto.
De serie Firefly moet even op gang komen, maar als hij dan bezig is, is het een geweldige serie met een hele leuke en interessante cast. Jammer dat hij gecanceled werd. Er is nog wel een soort “afsluitende” film uitgebracht om de pijn te verzachten.
En dan over een andere boeg, het boek Rendezvous with Rama van Arthur C. Clarke. Heeft ook veel indruk gemaakt toen ik ‘t las. Er schijnen geruchten te zijn dat deze misschien verfilmd gaat worden door niemand anders dan Denis Villeneuve (Dune). Geen idee hoe het daarmee staat. One can hope.
Verder probeer ik me door de klassieker The Left Hand of Darkness van Ursula le Guin te worstelen. Maar dat lukt me nog niet bijster goed. Had ik iets eerder in de tijd aan moeten beginnen gok ik.
Tot zover mijn spreekbeurt.
Tot de volgende!