Verslaafd

Ik zou nog eens wat tikken over hoe ik van mijn "telefoon verslaving" af kwam. Nou bij deze.

Het is vast een beetje cliché. En betwetterig enzo. Maar nu ik mijn social/telefoon verslaving heel bewust to the curb gekicked heb, valt het me zo op hoe iedereen om me heen altijd maar op die telefoon gelijmd zit. Met of zonder dopjes, tijdens het boodschappen doen of op de fiets. Laatst zag ik zelfs een groep meiden drankjes doen in een café, terwijl ze allemaal individueel op hun eigen telefoon bezig waren.

Zelf voel ik me er bevrijd van, nu ik “uit de grot ben” maar ik twijfel soms ook een beetje. Is dit niet gewoon de nieuwe normaal? Moeten we dit niet gewoon okee vinden? Ben ik op een paard aan het rijden terwijl iedereen in de auto zit?

Tot ik bedenk wat het met me deed. Snel afgeleid, jachtig, onrustig. Geen tijd en rust voor goede boeken en lange projecten. Minder aandacht voor de kinderen en mijn gezin. Minder bewust in het moment.

In eerste instantie zat ik er vooral veel op voor een soort gevoel van connectie. Toen ik thuis kwam te zitten met de kinderen, werd mijn wereld klein. Als moeder ben je elk moment van de dag bezig, maar volwassen gesprekken heb je niet met je kinderen (en dat moet je ook vooral niet doen) maar ik mistte het wel. Andere moeders zijn meestal te druk om af te spreken. Dus ging ik chatten.

Dat was fijn. Ik was er nog! Ik telde nog mee!

De gesprekken en vriendschappen bleken helaas vaak oppervlakkig. Omdat alles digitaal ging, lagen misverstanden op de loer. En als je even niet reageerde, kwamen er verwijten. Alsof we drugshandelaren zijn die elkaar moeten leveren, omdat we anders allemaal onzeker worden. De opium van sociale media.

Ik vond deze quote toepasselijk, die ik vanmorgen las in de brief van collega schrijfster Lisa van Neerbos:

“Als we hunkeren naar genegenheid, aandacht en goedkeuring, zal niets ooit genoeg zijn om die behoefte te vervullen. We zoeken op de verkeerde plekken om de leegte te vervullen. Het is hetzelfde als naar een bouwmarkt gaan om een banaan te kopen.
Daar waar je naar op zoek bent, vind je daar niet.
Toch blijven velen van ons naar de verkeerde winkel gaan.” - Edith Eger

Social media is, voor mij persoonlijk in ieder geval, de verkeerde winkel. En ik vond er ook maar verdomd weinig bananen. Maar dat daargelaten. Ik denk dat veel van ons bananen aan het zoeken zijn op de verkeerde plek.

De meesten van ons komen op 'het internet’ met goede intentie, maar daarna is het niet meer zo dat wij bewust kiezen, daarna kiest het ons en het laat het ons niet meer los. Alle socials zijn dusdanig fijngeslepen dat ze iets psychologisch met je doen. En daar is niemand immuun voor, hoe goed je het algoritme ook door denkt te hebben. En daar wil ik mezelf, en ook mijn kinderen, zoveel mogelijk voor beschermen.

Voor mensen die net zoals ik, graag minder willen, een aantal tips die mij hielpen.

Gooi alle social apps van je telefoon.

Kies er eentje om in contact te blijven (voor mij is dat Whatsapp) en delete de rest van je telefoon. Dit helpt ook goed tegen het “doomscrollen” op Instagram en Tiktok. Laat je telefoon in de tas bij afspraken of op een vaste plek in huis. Zet je telefoon op stil wanneer je kunt, en zet al die push notificaties uit.

Vertel jezelf ook, dat je niet altijd meteen hoeft te reageren. Leg het je liefste vrienden uit, dat je niet meteen reageert, maar mss pas iets later. Met volle aandacht. Daar kan niemand op tegen zijn.

Neem een moment, met koffie, voor je email, je whatsapp, en je mogelijke socials, en sluit de boel daarna weer af.

Verwijder het gepushte nieuws overzicht

Toen ik eindelijk van bovenstaande af was, bleek het Google nieuwsoverzicht op mijn telefoon de nieuwste fascinatie voor mijn clickgrage brein. En daar zag ik dan allemaal ellendige berichten over de wereld, waar ik me dan druk/angstig/paranoïde over ging maken. Google liet me het nieuwsoverzicht niet verwijderen, dus veranderde ik mijn zoekmachine naar Brave. (hieronder meer over Brave)

Resultaat: geen nieuws of gesuggereerde content meer. En een stuk saaiere telefoon. (Ik heb overigens een Android telefoon, maar voor Apple gebruikers moet dit vast ook te doen zijn)

De Brave Browser! Held!

Nee ik heb geen aandelen, maar ik ben heel gelukkig met de Brave browser. Ik gebruik die ook vaak om websites/pagina’s mee te openen die vol zitten met adds. Brave houdt zo’n 99% van alle adds en reclame tegen, en blokkeert ook de cookies van een website.

Als je Google gewend bent is het even schakelen en op mijn computer gebruik ik een combinatie: Google default, en als een site vol zit met adds, dan open ik hem gewoon in Brave. Op je telefoon kun je in de Google browser kiezen voor “Share to Brave” en dan open ik de pagina gewoon nogmaals in Brave.

Maar wat ik mis? Muziek!

Een onbedoeld bijeffect van mijn afkickfase, is dat ik nu veel minder muziek luister. Eerder had ik overal mijn dopjes in, en luisterde heerlijke herrie. Maar nu wil ik zo graag bewust in het moment zijn, dat ik die uitlaat, en alleen sporadisch gebruik. Het maakt me minder jachtig en gefragmenteerd. Ergens mis ik het soms wel.

Zo nu en dan probeer ik het ook weer eens (vooral bij het zwembad, want daar is het zo’n chaos altijd), maar ik wil ook aanwezig zijn en blijven voor mijn kinderen en omgeving. Ik wil niet bij de supermarkt staan en eerste een dopje los moeten peuteren als iemand me iets vraagt.

Want waar ik online naar op zoek was, was verbinding. Maar die hoef ik niet met mensen over de hele wereld te vinden. Die kan ik in het moment zelf ook vinden. Door een praatje te maken met een winkelmedewerker of een bekende op de fiets.

Mijn leven is NU: fietsen, boodschappen doen en juist al die dingen die moeder/ouderschap soms zo’n gebed zonder end maken, zijn niet dingen om snel af te wikkelen. Maar met aandacht te doen. En blijkbaar moet je daar soms ook iets voor opgeven, zo blijkt.

Laatst zag ik bij het zwembad een moeder staan. Ze had een telefoon in haar hand en een koptelefoon op. Voor die paar minuten dat ze stil moet staan in de rij voordat de kinderen de douche in mogen, zat ook haar kind op een tablet. Ze voelde als op een andere planeet en ik denk dat ze dat ook probeerde te bereiken. Het zou kunnen dat ze zich probeert te weren voor alle prikkels. Ze heeft alleen misschien niet door, dat ze zichzelf al een teveel aan prikkels voert gedurende dag, waarvoor ze daarna weer bescherming nodig heeft. Natuurlijk vul ik dit allemaal in, want ik heb het haar niet gevraagd.

Het is soms heel moeilijk om dingen die je jezelf aangewend zijn, of normaal geworden zijn, te ontwennen.

Soms zijn ingesleten gewoontes een soort vastzittende pleisters die je niet met een zachte heelmeester aanpak moet benaderen. Niet aan lopen pulken.

Maar gewoon in één keer eraf rukken.

Dan komt eerst een periode van ontwenning. En wat je in die ontwenningsfase doet? Een substituut zoeken, zoals ik ooit een vriend hoorde zeggen die stopte met roken. Die ging toen tijdelijk lollies eten. Ik ging, eh, *gamen. Een maand lang. En toen was ik daar ook klaar mee. En mijn telefoon urge was weg. Er was rust gekomen.

*NB Ik begrijp dat dit voor mensen misschien lastig te begrijpen is, want sommige mensen menen dat gamen ook heel verslavend en “fout” is. Maar voor mij is dat niet zo, gamen is iets waar ik bewust voor kies, en waarin niemand me lastig valt. En waar ik ook heel makkelijk weer mee kan stoppen. Je kunt in game net zo heerlijk verdrinken als in een goed boek.

Zoek dus iets wat je hoofd en je handen bezig houdt. Haken, borduren, kruiswoordpuzzels, diamond painting. Iets wat je leuk vindt en je aandacht houdt. Of trap jezelf gewoon de deur uit (zonder telefoon!) en ga wandelen.

En daarna?

Vrijheid. Rust. Ruimte. 1001 hobbies (in mijn geval)

Tijd om te leven, in plaats van geleefd te worden.

Leuke tips om die ruimte mee op te vullen

• Wederom begonnen in het (e)boek The Art of Frugal Hedoism, een heerlijk counter cultural boek over met weinig budget een heel vol en leuk leven hebben. Goede omdenker. Ik herlees hem zo nu en dan.

• Op zoek naar vakantie leesvoer voor Japan, stuitte ik op dit fijne lijstje met boeken in de stijl van Studio Ghibli

• Ik vind Katie leuk schrijven, beetje cottage core moeder zonder tuttig of oudbollig te zijn. Ze heeft hier een leuk stuk over budgetteren zonder de lol te verliezen. Actueel voor veel gezinnen, lijkt me.

• Ook een Youtuber (Malama Life) die ik af en toe kijk, deelde een mooi filmpje over waar je kosten kunt besparen, en heeft ook mooie filmpjes over aandacht en eenvoud

• En tot slot, dit schattige stel, dat deelt hoe ze al hun leven lang gelukkig zijn samen. Hartverwarmend.